Blog

Chcę Cię uspokoić – to normalne, że przez część dnia czujesz się jak sterujący roller coasterem, a przez drugą część jak jego pasażer.

Rozmawiać o demencji to jedno (ważne), jednak co robić, by żyło się łatwiej opiekunowi i osobie chorej to drugie (znacznie ważniejsze).

Zastanawiasz się, czy „łatwiej” to w ogóle możliwe?

Posłuchaj mojej rozmowy z Panem Wojciechem Machajkiem – Prezesem Fundacji Chorób Mózgu,

może coś Cię zainspiruje.

może coś okaże się przydatne w Twojej aktualnej sytuacji.

a może po prostu usłyszysz kogoś, kto rozumie, że rolercoaster emocjonalny w opiece nad osobą z demencją to codzienność i NIE ŚWIADCZY o tym, że coś z Tobą nie tak.

Za to, że każdego dnia zmagasz się ze swoimi myślami „Chcę zamknąć się w kokonie, by nikt mnie nie znalazł” albo „Rzucić to w cholerę i już nie wrócić”, jednak NIE DAJESZ IM WYGRAĆ.

Za to, że każdego dnia kierujesz się MIŁOŚCIĄ (do chorego bliskiego i DO SIEBIE RÓWNIEŻ) pomimo setek pytań i dylematów: „Czy dobrze robię?”, „A może powinienem inaczej?” „A może to jeszcze nie czas?”.

Za to, że każdego dnia poznajesz siebie na nowo w różnych sytuacjach i nie tracisz wiary, NADAL JESTEŚ. (Nawet jeśli nie wszystko poszło tak, jak chciałaś/-eś; nawet jeśli w życie wszedł jakiś czarny scenariusz; nawet jeśli, ktoś lub coś Cię nieprzyjemnie zaskoczyło albo Ty sam siebie…) NADAL JESTEŚ DOBRYM CZŁOWIEKIEM i TO CO ROBISZ JEST WAŻNE!

Kiedy słowa: „Dasz sobie z tym radę”, „Po prostu musisz przez to przejść”, „Bądź silna/-y”, zamiast dodawać Ci sił, demotywują Cię, to znaczy, że potrzebujesz teraz usłyszeć coś innego.

Co

„Nie musisz być silna/-y”,

„Nie musisz wszystkiemu podołać sam/-a”,

„Odpuść!”,

„Pozwól sobie na chwilę słabości”.

„Kiedy powiesz „tak” temu, co życie przynosi, kiedy zaakceptujesz tę chwilę taką, jaka jest, poczujesz w sobie rodzaj przestrzeni, gdzie panuje głęboki spokój.” – Eckhart Tolle

Bądź wystarczająco silny, by wytrwać i bądź wystarczająco SILNY, BY UMIEĆ ODPUŚCIĆ

„Nigdy nie przypuszcz(a)łbym, że stanę przed taką decyzją”

To zdanie słyszałam setki razy z ust córek, synów, żon, mężów moich Podopiecznych.

Kilka lat pracowałam w domu opieki i wiem, jak dla wielu ludzi, decyzja o przeprowadzeniu bliskiego do domu opieki jest szalenie trudna.

Nie oceniaj siebie, jeśli stanąłeś przed taką decyzją

Nie oceniaj innych, którzy taką decyzje podjęli

Nie znam jednego, właściwego rozwiązania bo każda sytuacja jest inna. Mam wiele przyjemnych doświadczeń z domami opieki ale i nieprzyjemnych też

W poniższym artykule znajdziesz kilka moich wypowiedzi i wskazówek, gdyby dopadły wyrzuty sumienia…

Odpowiedź brzmi… NIE UCHORNIĄ! Mogą nawet przyspieszyć proces

Choć bardzo często idzie za tym dobra intencja ze strony rodziny, to raczej takie „przepytywanie” może być źródłem zakłopotania, dyskomfortu, wstydu. Osoba chora może wtedy konfrontować się z tym, że już (nawet) takich informacji nie pamięta.

To może rodzić myśli: „jestem do niczego”, „nie ma ze mnie już żadnego pożytku”, „własną rodzinę zapominam”, „jest już ze mną tak źle”, „nie chcę żyć”.

To z kolei szybka droga DO DEPRESJI Nie warto zadawać takich sprawdzających pytań.

W filmie opowiadam, o tym więcej: https://youtu.be/alsBfw1_Gug

Kto doświadczył takiej sytuacji ten wie, ile to niepokoju, pytań do siebie „jak to mogło się stać?”, wyrzutów sumienia…

Kochani, to nie Wasza wina! To efekt choroby, która „przenosi” osobę z demencją do przeszłości. Z moich obserwacji wynika, że do czasu kiedy miała między 10 a 14 lat lub okresu studiów.

Co zatem to oznacza? Jeśli zdarzy się taka sytuacja, warto szukać bliskiego w miejscach ważnych DLA NIEGO, bliskich JEGO SERCU, z DAWNYCH LAT.

Dlaczego tak się dzieje? Chory mózg osoby z demencją NIE REJESTRUJE (nie zapamiętuje) tego, co się dzieje „TU I TERAZ”. Luki pamięciowe „zapełnia” faktami z przeszłości – efektem staje się mentalny „miszmasz”.

Dlatego osoby chore:

widzą/szukają swojej mamy lub taty, siostry lub brata albo innych już nieżyjących osób.

chcą „iść do domu” (gdzie jest mama i tata) pomimo tego, że są w swoim domu (ale to nie o ten dom choremu chodzi!).

miewają urojenia, do których „kluczy-uspokajaczy” warto szukać właśnie w przeszłości.

Co jeszcze jest ważne: TO CO OSOBA CHORA WIDZI/SŁYSZY/PRZEŻYWA DLA NIEJ dzieje się NAPRAWDĘ – nie tłumacz / nie argumentuj / nie wyjaśniaj! Raczej „wejdź w rolę” i zapewnij, że już załatwiłeś „tę sprawę” i Twój bliski jest już bezpieczny.

Dzielę się też swoim osobistym doświadczeniem rozumienia, jako dziecko, choroby babci (a raczej braku tego zrozumienia kiedyś )

Znasz to? Ciągłe bycie w trybie czuwania, co przyniesie kolejny dzień. Ba! Kolejna godzina!

Czy znowu usłyszysz „Idę do domu”, pomimo tego, że w nim jesteście.

Czy dziś tez włączy się popołudniowy niepokój?

Czy tym razem uda się kąpiel?

Czy znowu będziesz sprzątać miliony chusteczek poutykanych dosłownie wszędzie?

Skąd biorą się „dziwne” zachowania osoby z demencją? Jak sobie z nimi radzić? Skąd brać cierpliwość?

Posłuchaj mojej rozmowy z Panem Mariusz Dorot w Radiu Warszawa na temat części (nie)typowych objawów demencji.

Służenie drugiemu człowiekowi to piękne (i wymagające) oblicze Miłości. Przeczytaj jak znaleźć równowagę w tej służbie

Poniżej link do wywiadu:

https://pomorska.pl/opiekunowie-weszli-w…/ar/c1-15459990