Dziś 21.09 – Światowy Dzień Choroby Alzheimera.
Dobrze, że zwraca się uwagę na wczesne objawy choroby. Dobrze, że mówi się o profilaktyce. Dobrze, że pokazuję się skalę problemu i ogromną potrzebę zaopiekowania się tematem, nie tylko dzisiejszego dnia.Niestety, dla opiekunów osób cierpiących na chorobę Alzheimera jest to „dzień, jak co dzień”…
Często osamotnienie bo inni nie rozumieją wyborów, udręczenia opiekuna, a jedynie dają „dobre rady” nie mając zielonego pojęcia o realiach choroby i tego, jak wygląda życie za zamkniętymi drzwiami.Do tych osób, które NIE MIAŁY styczności z chorobą Alzheimera – jeśli mówisz:
„Powinnaś zadbać o siebie i wyjść gdzieś?” „Nie wiadomo jacy, my będziemy na starość” „Wieczorem odpoczniesz, jak Zygmunt pójdzie spać” „Babcia ci kiedyś pomogła, to teraz ty musisz babci” „Stawiaj granice” „Nie jest tak źle, przecież bierzesz pieniądze matki”… to wiedz, że to nic nie wnosi, a jedynie przytłacza jeszcze mocniej rodząc przeogromne poczucie winy.
Choroba Alzheimera to NIE TYLKO zapominanie!
Jeśli chcesz pomóc – nie czekaj, aż zostaniesz poporszony o pomoc. Nie myśl, że będziesz się narzucać. Zaproponuj realne wsparcie:
pozostanie z osobą chorą na 2 godziny (raz w tygodniu/raz na miesiąc). spacer z osobą chorą. zrobienie zakupów. umycie okien. opłacenie wizyty fryzjera domowego. poczytanie osobie chorej książki. pobawienie się z dziećmi, żeby opiekun mógł zająć się osobą chorą lub odpocząć od wszystkich.… zaoferuj swój czas!